ВО СОНОТ СОН

Кога сонот е сон за кучешки лаеж од дворје
                                                              ширно,
кога злоба до злоба сјае в уткини очи над
                                                 покрив сламен
и прокоба јазди в неспокој птичји по сончев лет
ил ден зад ден некој стрелба што крие на
                                              банички куршум,
во сонот сон ме буди ат да јавнам на крстодрум
                                                                  таен
од сто друмје на ајдучки маки од димни гори
                                                         самоилски,
да завеслам в сонот со војводски кораб по
                                                            копнеж
на далга бела од Бело Море и бела рида
                                          на Пирина вишна,
ат да јавнам на крстодрум таен по Гоцева
                                                             ѕвезда
скриена в мечти на гурбетски народ по бела
                                                               дуња,
во сонот сон што сони за ден пред денот
                                     ЕГЕЈ ПИРИНСКИ.

Панде Манојлов